Ekki minn tebolli

Síðustu tónleikar voru hinir ágætustu og voru áhorfendurnir hinir fuðrulegustu. Fremst mátti sjá tvær vinkonur með neonlitað hár, með neon varalit og neon skartgripi. Þær voru greinilega á vitlausum tónleikum því þær áttu frekar heima á Spice Girls tónleikum ’98. Þegar ég sá betur framan í þær komst ég að því að þær voru báðar í kringum fertugt. Ég gaf þeim því nýtt nafn: tvær úr Tungunum. Alltaf bondar maður við áhorfendurna.

Eftir giggið tókum við svakalegt píanósessjón frammi á gangi tónleikahallarinnar. Hásar fórum við inn í rútu og var horft á Donnie Darko í betri stofu rútunnar. Rigningin dundi á bílrúðunum og gardínurnar flöksuðu til og frá í ósýnilegum vindi. Þetta var þetta týpíska veður þar sem eitthvað slæmt myndi gerast. Mér datt fyrst í hug að rútan myndi lifna við og taka völdin eða að við yrðum stoppaðar af blóðþyrstum kúrekum á miðri leið og rændar öllum eigum okkar. Það kennir mér að horfa hvorki á hryllings- né kúrekamyndir seint á kvöldin.

Við komumst þó klakklaust til Wolverhampton sem er sko mega djammbær. Nei núna lýg ég. Við skulum bara segja að ég myndi aldrei á ævi minni flytja hingað. En nóg um það því í kvöld spilum við hér í bæ og við tekur 10 tíma rútuferð + ferjuferð í fyrramálið. Belfast er staðurinn og vonandi lendum við ekki í miðjum götubardaga.

Ég var mjög myndalöt í stuðbænum en tók eina sem lýsir andrúmsloftinu vel:


Bis später
-S