Ái - II. hluti

Og ekki hættir kláðinn frá djöflinum. Með þessu áframhaldi mun hann breiðast um líkamann líkt og fjárkláðinn á 19. öld. Nú er illt í efni ekkert klóra má. Ekk' er heldur frýnilegt að horfa aaaaaaahahá. Nú er kláðinn kominn á handleggina og þá sérstaklega klæjar mig í úlnliðinn. Og ekki get ég horft á úlnliðinn um leið og ég klóra því ég er með æðaóþol. Get bara ekki horft á berar æðar. Fæ bara hroll upp í kok. Það er ekki nóg að úlnliðirnir hafa bæst í hópinn heldur einnig eyrnasneplarnir. Eftir allt þetta klór hef ég komist að því að ég er með óvenju stóra eyrnasnepla miðað við annað fólk. Sumir eru bara ekki með neina (t.d. Guðný litla trutt) og aðrir með dass af eyrnasneplum. Gullna meðalveginn. Mínir eru samt hjúmongús. En þeir eru mjúkir. Samt ekki núna því þeir eru allir útklóraðir. Fólk má alveg stoppa mig á vappi mínu til að skoða herlegheitin. Ekkert því til fyrirstöðu. Vel valdir mega ef til vill snerta. Og klóra ef þeir sömu eru í stuði.

Hér með segi ég klórsögum mínum lokið. Eflaust á mig eftir að klæja á öðrum stöðum á næstu dögum en þá hef ég það bara útaf fyrir mig. Takk fyrir að nenna að hlusta á vælið í mér.